ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Σήμερα στη χώρα μας και σε όλη τη γη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώ­ματα δέχονται την αχαλίνωτη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, με προφανή στόχο να πτωχεύσουν οι λαοί για να διασφαλιστεί η κερδοφορία της πλουτοκρατίας. Η κρίση αυτή του καπιταλισμού οξύνει τους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των δρόμων ροής τους. Οι ανταγωνισμοί αυτοί οδηγούν τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς σε μεγαλύ­τερη στρατιωτικοποίηση και σε αύξηση των πυρηνικών και συμβατικών εξοπλισμών προγραμμάτων τους.

Μπροστά στις νέες και επικίνδυνες για τους λαούς εξελίξεις είναι μονόδρομος το δυνάμωμα του κινήματος ειρήνης. Στη χώρα μας το κίνημα αυτό αναδείχθηκε μέσα από το παγκόσμιο, όταν στο τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου προέκυψε η ανάγκη η ανθρωπότητα να ζει ελεύθερα και ειρηνικά. Αντί αυτού οι ΗΠΑ τον Αύγου­στο του 1945, πάγωσαν τον κόσμο με την πρωτοφανή κτηνωδία τους, στο Ναγκασάκι και τη Χιροσίμα. Έτσι περάσαμε στην εποχή της «πυρηνικής τρομοκρατίας» που ήταν τότε το επίσημο δόγμα της Αμερικανικής επεκτατικότητας. Το δόγμα αυτό ισχύει και σήμερα με άλλη όμως ονομασία, το λένε τώρα «πυρηνική ασφάλεια».

Η προοδευτική ανθρωπότητα άρχισε να δραστηριοποιείται και ιδίως μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ τον Απρίλη του 1949. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου συγκα­λείται η πρώτη Συνδιάσκεψη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης, στη Στοκχόλμη, η οποία καταλήγει σε έκκληση για την απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Την έκκληση αυτή υπέγραψαν 450 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.

Στην Ελλάδα οι εξελίξεις αυτές διαμόρφωσαν το δικό μας φιλειρηνικό κίνη­μα, το οποίο στο ξεκίνημα του σημαδεύτηκε από την εκτέλεση του Νίκου Νικηφορίδη στα 23 χρόνια του, το Μάρτη του 1951, με την κατηγορία ότι μάζευε υπογρα­φές για την ειρήνη. Ο ήρωας ξέσπασε στο στημένο στρατοδικείο και είπε ότι «δεν δικάζεται εμένα αλλά την ιερή υπόθεση της ειρήνης, είμαι κομμουνιστής και δεν αποκηρύσσω τις ιδέες μου». Η καταδίκη αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε όλο τον κόσμο από το φυσικό Αϊνστάιν μέχρι το δικό μας Κώστα Βάρναλη.

Στις 15 Μάη 1955 δημιουργείται η Ελληνική Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη που μέχρι σήμερα παραμένει η μοναδική φιλειρηνική οργάνωση στη χώρα μας, πάντα πρωτοπόρα και μαζική. Τη σταθερή της πορεία μέσα στο λαϊκό κίνημα και τη συνεπή υπεράσπιση των αρχών του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού αγώνα την πλήρωσε ακριβά, αφού χιλιάδες αγωνιστές της ειρήνης φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν για να εξοντωθούν ιδεολογικά και βιολογικά.

Στα 56 χρόνια δράση της η ΕΕΔΥΕ ανέδειξε κορυφαίες μορφές ασυμβί­βαστων αγωνιστών, όπως του αντιπροέδρου της, του Βουλευτή, του Βαλκανιονίκη (δέκα φορές), του Πανεπιστημιακού, του Μαραθωνοδρόμου της Ειρήνης του Γρηγόρη Λαμπράκη. Η ακλόνητη πάλη του ενάντια στο ΝΑΤΟ, στους εξοπλισμούς, τα πυρηνικά και τις ξένες βάσεις στην Ελλάδα, εξόργισε το ξενοκίνητο αστικό κράτος και το σάπιο παρακράτος σε τέτοιο βαθμό που το Μάη του 1963, τον δολοφόνησαν στη θεσσαλονίκη.

Μετά τη δολοφονία του μάρτυρα της Ειρήνης, το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας μαζικοποιείται και αναπτύσσεται, παρά τις διώξεις και τις απαγορεύσεις. Η ΕΕΔΥΕ με το κύρος της οργανώνει και καθοδηγεί δυναμικά όλους τους αγώνες ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Στην Ηλιούπολη η τοπική επιτροπή συμπλήρωσε 33 χρόνια δράσης και αγώνων μέσα και έξω από την πόλη μας. Καθοδηγήθηκε από τους αείμνηστους αγωνιστές Νίκο Μαραγκάκη, Δημήτρη Κιντή και θύμιο Βαλκανά, επίσης από τις ενεργές συναγωνίστριες κυρίες Γαβριέλα Χαμογειοργάκη και Αθηνά Λάτση. Συντονίσαμε τη δράση μας με την πρωτοπόρα δράση του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και της ΕΕΔΥΕ. Αντιδράσαμε μαζικά ενάντια στους βρώμικους πολέμους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν και στους δύο πολέμους στο Ιράκ. Αναπτύξαμε πολύμορφες δραστηριότητες για τη φιλία των λαών.

Το επόμενο διάστημα στην προσπάθεια μας ο αγώνας μας να γίνει πιο μαζι­κός, συντονίσαμε τη δράση μας με το εργατικό-λαϊκό κίνημα, με τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και στη βαρβαρότητα της πλουτοκρατίας, ενάντια στο «νέο» ΝΑΤΟ, στην ΕΕ και στο ΔΝΤ.

Στόχος μας είναι να συναντηθεί ο αντιιμπεριαλιστικός-αντιπολεμικός μας αγώνας με το εργατικό-λαϊκό κίνημα σε ένα κοινό ταξικό αγώνα πιο μαζικό, πιο αποφασιστικό και πιο δυναμικό.

Ο ιμπεριαλισμός μπορεί να είναι πάνοπλος και ισχυρός, αλλά δεν είναι ανίκητος.

Φεβρουάριος 2011